خیلی از ما سعی میکنیم که با بودن در شبکه های اجتماعی مثل توییتر، فیسبوک و اینستاگرام، خلاء تنهایی خودمون رو پر کنیم. این میتونه برای ما بسیار مخرب باشه، مخصوصا هنگامی که این سرابِ محبوبیت و داشتن دوستان (دنبال کنندگان) زیاد، از تلاش ما برقراری ارتباطات عمیق تر جلوگیری کنه. 

دقت کنید که من اصلا نمیگم که دوستی های سطحی یعنی همان دوستی های آنلاین و تنها دوستی های رو در رو خوب است. خیر. من فقط بین دوستی های عمیق که دو طرف به شدت از یکدیگر شناخت دارند و با ترس های یکدیگر آشنا هستند و دوستی های سطحی که معمولا به احوال پرسی های معمولی ختم میشوند فرق میگذارم. چه بسا که بعضی از دوستی های آنلاین هم به نظر من میتوانند بسیار عمیق باشند.


ولی گذشته از همه ی این ها، مشکلات آنجا به وجود می آیند که ما با گذاشتن عکس های زیاد در اینستاگرام، یا بودن در گروه های مختلف در تلگرام اشتباهاً پیش خود فکر کنیم که چون افراد زیادی دور و بر ما هستند، و عکس های ما به تعداد بالا در اینستاگرام لایک میخورند، پس این یعنی که ما دوستان زیادی داریم. خیر. واقعیت این است که این ها سرابی بیش نیستند و این افراد دوستان واقعی ما به حساب نمی آیند. میخواهید بدانید چرا؟


فرض کنید که به مشکلی برمیخورید و نیازمند کمکِ یکی از دوستانتان هستید. یا مثلا اتفاقی در زندگی شما می افتد و شما به شدت نیاز پیدا میکنید تا با یکی از دوستانتان درباره اش صحبت کنید و از عمیق ترین مشکلات روحیتان به آن ها بگویید.

آیا آن دوست را از دنبال کنندگانتان در اینستاگرام انتخاب میکنید؟ آیا این حرف های عمیقتان را در گروه های تلگرام میزنید؟ آیا حرف های دلتان را با دوستانی که در محل کار دارید و بعضی مواقع با آن ها احوالپرسی میکنید به اشتراک میگذارید؟  مطمئنا خیر!

در این شرایط است که افسوس میخورید. افسوس میخورید که چرا زمانتان را بیشتر برای پیدا کردن دوستان واقعی و روابط عمیق تر صرف نکردید.  اینجاست که افسوس میخورید چرا تمام این مدت با خودتان رو راست نبودید. و چرا زمانتان را صرف دوستی های سطحی ای کردید که میدانستید هیچوقت عمیق تر نخواهند شد...

اگر هنوز به این نقطه از افسوس خوردن نرسیدید، این خبر خوبیست! هنوز وقت هست تا دست به کار شوید. با خود روراست باشید. با دوستانتان بیشتر آشنا بشوید و آن ها را از یکدیگر متمایز کنید. اینطور میتوانید زمانتان را برای ساختن دوستی های عمیق تر بگذارید تا هیچوقت به این نقطه از پشیمانی نرسید...