متاسفانه مالکیت های معنوی نه تنها در کشور ما، بلکه کلا در فرهنگ ما جایی ندارد! حتما شما هم بسیار با محتوایی برخوردید که میدانید فردی که در حال پخش آن است مالکیت معنوی آن را ندارد ولی طوری آن را به اشتراک میگذارد که خود را مالک آن اثر معرفی کند. حتما تا به حال ویدیو هایی هم در اینترنت مشاهده کرده اید که 5 تا لوگوی مختلف در آنِ واحد داشته باشند! من اول فکر میکردم که این ها فقط در ایران است، بعد که وارد کانادا شدم فهمیدم که خیر، مشکل از کشور ما نیست. مشکل از فرهنگ ماست!
در طول این 4 سال زندگی در کشور کانادا شاهد مواردی بوده ام که ایرانیان مقیم کانادا محتوای خلاق افراد دیگر را با اسم خود به اشتراک میگذراند و یا حتی کسب و کار هایی که از یکدیگر کپی میکنند و همه چیز را به اسم خود میزنند.
نمیدانم چرا، ولی هیچوقت به ما آموزش داده نشده که محتوای خلاق تولید شده توسط افراد دیگر فقط متعلق به آن هاست و کپی برداری از آن ها هم کاملا یک نوع دزدی به حساب می آید. کپی کردن یک ویدیو ساخته شده توسط یک گروه هنری و انتشار آن به اسم خود مانند دزدیدن ماشین یک فرد و اجاره دادن آن به افراد دیگر است!
آیا واقعا به خاطر اینکه کپی کردن یک عمل فیزیکی و ملموس نیست و همه کار دیجیتال انجام میشود هست که ما آن را دزدی نمیبینیم؟
حالا این ها همه به کنار، کپی برداری و استفاده بدون اجازه از محتوای رایگان که متعلق به کسی دیگر است را کجای دلمان بگذاریم؟
بعضی ها به این باورند که با کپی کردن محتوایی که رایگان است (مثل همین بلاگ ها) و پخش کردن مطالب آن در واقع چیزی از آن فرد کم نمیکند چون آن فرد ضرر مالی نکرده است. ولی در جواب این حرف بگذارید یک مثال برایتان بزنم.
فرض کنید که شما یکی از کتاب های مورد علاقه تان را به من قرض میدهید تا من آن را بخوانم و بعد به شما برگردانم. آیا من اجازه دارم که برای خودم تصمیم بگیرم فقط به دلیل اینکه شما قبلا آن کتاب را خوانده اید و دیگر به آن نیاز ندارید در آن با مداد بنویسم و برای خودم خلاصه نویسی کنم؟ اگر قبل از برگرداندن به شما آن نوشته ها را از کتاب پاک کنم چه؟ شما که ضرری نمیکنید!
واقعیت این است که به نظر من این دیدگاه کاملا اشتباه است. این مثال قرض دادن کتاب برای من در دانشگاه اتفاق افتاد! دوستم پیش خودش فکر کرده بود که اگر نوشته ها را قبل از پس دادن کتاب به من پاک کند پس اشکالی نداشته است.
بحث مالکیت، به این مسئله ربطی ندارد که حتما فردی ضرر مالی کرده است. بلکه به قول محمد رضا شعبانعلی، به این بازمی‌گردد که ما حق کسی را برای تصمیم گیری در مورد محتوای خود به رسمیت نشناخته‌ایم و به خود اجازه میدهیم که بدون اطلاع دادن به صاحب اثر، برای محتوای آن ها تصمیم گیری کنیم...
ممنون که این متن رو مطالعه کردید. حالا نوبت شماست. شما هم قهوه خود را بنوشید و نظرتان را درباره این مطلب برایم بنویسید :)
