تغییر...

Take a Chance or your life will NEVER Change

شانست رو امتحان کن و برای آینده ات اقدام کن، وگرنه زندگیت هیچوقت تغییر نخواهد کرد.

اگر امروز آخرین روز زندگیمان بود

یک سوال ازتون دارم. اگر میدونستید که امروز قراره آخرین روز زندگیتون باشه، دوست داشتید 24 ساعت آخر عمرتون رو چطور بگذرانید؟ پیش دوستان صمیمی باشید؟ برای پدر و مادرتان بیشتر زمان بگذارید؟ به شریک زندگیتان بیشتر عشق بورزید؟

مدتی پیش این سوال رو از دوستانم پرسیدم و جواب های خیلی جالبی گرفتم. بیشتر افراد گفتند که میخواهند آن زمان را در کنار افرادی که دوستشان دارند بگذرانند و بیشتر به رابطه هایشان توجه کنند. یک سری از دوستانم هم میخواستند که حرف های نزده شان را با بقیه بزنند و بیشتر به افراد اطرافشون عشق بورزند.

این پاسخ ها من رو به فکر برد. سوال من اینه که اگر ما دوست داریم آخرین ساعت های عمرمان را در کنار افرادی که دوستشان داریم بگذرونیم و بیشتر به آن ها عشق بورزیم، پس چرا در روز های معمولی این کار را نمیکنیم؟ چرا در روز های معمولی آنقدر به دوستان و خانواده مان توجه نمیکنیم؟ مگر یکی از اهداف ما در زندگی همین نیست؟

ما به خانواده و دوستان نزدیک بسیار اهمیت میدهیم، ولی کم پیش نمیاید زمان هایی که برای مدت زیادی از آن ها دوریم. نه فیزیکی، بلکه روحی. از کار به خانه برمیگردیم ولی توجه لازم را به همسرمان نشان نمیدهیم. آخر هفته را در کنار پدر و مادرمان میگذاریم ولی در واقع آنجا نیستیم. فکرمان جای دیگریست. به کارمان، به درسمان و به مشکلاتی که نیاز داریم حل کنیم.

مگر عشق ورزیدن چقدر از ما در طول روز زمان میگیرد؟ اختصاص دادن دقیقه هایی از روزمون برای اطرافی که دوستشان داریم و فقط گوش کردن به حرف ها و دغدغه های اون ها مگر چقدر زمان میبرد؟

خوب به این ها فکر کنید. شما اگر فقط 24 ساعت فرصت داشتید چکار میکردید؟

خب، حالا همین کاری که بهش فکر کردید را امروز انجام دهید! لذت زندگی از آنجایی شروع میشود که ما مسائل گذشته را فراموش میکنیم، نسبت به آینده با دید مثبت نگاه میکنیم، و در زمانِ حال زندگی میکنیم...

وقتی به بن بست میرسیم...

یک بخشی رو داشتم در کتاب Originals نوشته‌ی Adam Grant میخوندم که برام خیلی جالب بود و تصمیم گرفتم با شما هم به اشتراک بگذارم.

آدام گرَنت در کتابش میگوید هنگامی که ما انسان ها با یک کار خیلی سخت برخورد میکنیم که انجامش از توانایی ما خارج است، یکی از 4 راه زیر را انتخاب میکنیم:

1. کاملا تسلیم و از انجام آن کار منصرف میشویم.
2. سعی میکنیم برای انجام کار از بقیه کمک بخواهیم و راه های جدیدی رو برای انجام اون کار پیدا کنیم.

3. به آن کار کم محلی میکنیم. یعنی اینکه کاملا از انجام اون کار دست نمیکشیم و برای انجامش تلاش میکنیم. ولی در واقع انرژی خیلی کمتری برای انجامش میگذاریم.
4. به انجام آن کار با همان انرژی قبلی، صرف نظر از تمام شکست های قبلیمان ادامه میدهیم!


من خودم بیشتر مواقع راه شماره 2 رو انتخاب میکنم. هنگامی که به بن بست میرسیم، یکی از مهمترین کار ها اینه که از بقیه در انجامش کمک بخواهیم. بعضی مواقع، افراد مسائل رو از جهاتی میبینند که ما نمیبینیم. دیدگاه های جدید همیشه به حل مشکلات و انجام کار ها به ما کمک میکنه و شکی در این نیست.

برای من نکته ای که خیلی جالب بود، تفاوت بین راهِ شماره 1 و 4 بود. من دوستانی رو میشناسم که برای مدت زیادی برای رسیدن به یک هدف تلاش میکنند ولی به آن نمیرسند. در اینجا سوالی که پیش میاید این است که چقدر دیگر این دوستان باید برای رسیدن به آن هدف واحد تلاش کنند؟ اگر راه دوم پاسخگو نبود، بین تسلیم شدن یا تلاش بیهوده باید کدام رو انتخاب کنند؟

بگذارید براتون یک مثال بزنم. فرض کنید که فردی دوست دارد پزشک شود. این فرد درس میخواند و کنکور میدهد. ولی رتبه مورد نیاز رو برای پزشکی نمی آورد. یک سال دیگر پشت کنکور میماند و دوباره با کمک معلم ها، خانواده و دوستان تلاشش را بشتر میکند و کنکور میدهد، ولی باز هم در رشته پزشکی قبول نمیشود. حالا برای این فرد 2 راه وجود دارد، آیا باید تسلیم شود و رشته ی دیگری را برای تحصیل انتخاب کند؟ یا باید باز با انرژی قبل سال های دیگر هم همچنان کنکور بدهد؟

ادامه مطلب

ما همگی تازه کار هستیم

آیا تا حالا ایده ای در ذهنتون بوده که همیشه دوست داشتید انجامش بدید ولی چون فکر میکردید مهارت کافی انجام اون کار رو ندارید از انجامش منصرف شدید؟ 

به قول چارلی چاپلین، ما همه افراد غیر حرفه ای و تازه کاریم، چون هیچکسی آنقدر عمر نمیکند تا بتواند در کاری به ندازه کافی خبره شود...

آستین کلئون، نویسنده کتابِ "کارت را نشان بده"¹ میگوید: در این دوره ای که ما زندگی میکنیم، آن افرادی برنده هستند که با اشتیاق به دنبال کارهایی که دوست دارند میروند. آن ها موفق میشوند چون آن عشق و علاقه شان به کار باعث میشود کارشان را به بهترین نحو احسنت انجام بدهند و ترسی هم از شکست نداشته باشند. 

هنگامی که من تصمیم به شروع این بلاگ گرفتم، هیچ ایده ای نداشتم که باید از کجا شروع کنم. نه میدونستم باید کجا وبلاگم را بنا کنم، و نه از کد نویسی چیزی بلد بودم. حتی مهارتم هم در نوشتن چنگی به دل نمیزد! (البته اعتقاد دارم که هنوز هم همینطور هست!). اما یک چیزی رو خوب میدونستم. میخواستم هرطوری که شده داستان زندگیم رو با بقیه به اشتراک بگذارم. دوست داشتم از تجربه هام در رابطه با مهاجرت و مشکلاتی که پشت سر گذاشتم بگم تا اینطوری به افراد دیگر هم کمک کنم تا کیفیت زندگی خود را بالا ببرند و زندگی که لایقش هستند رو تجربه کنند. همین انگیزه کافی بود که باعث شه من ساعت ها وقت بگذارم تا این ها را یاد بگیرم و در این 2 ماه این بلاگ رو بچرخونم. 

شما هم اگر ایده ای در ذهنتون دارید، همین حالا دست به کار شوید. اگر دوست دارید یک خواننده ماهر شوید، یک نویسنده شوید، یا حتی در حیطه کاری خود کارهایی کنید که چند درجه از جایی که هستید بالاتر هست، از همین حالا شروع کنید. نیازی نیست که حتما ایده شما موفق شود و با اولین تلاش به آن هدف نهایی برسید. اما همین قدم های کوچک در این راه مهم است. از اینکه تازه کار هستید و ممکن است شکست بخورید نترسید. مهارت کافی را در حین کار کسب خواهید کرد.

بدونید که حتی اگر شما یک قدم در این راه بردارید و شکست بخورید، باز از خیلی هایی که آن قدم را هم برنداشتند جلوتر هستید!

ادامه مطلب

زندگیِ دوباره

Not until we are lost, do we begin to find ourselves

تا موقعی که گم نشده ایم، خودمان را پیدا نخواهیم کرد...